Μια φορά κι έναν καιρό γεννήθηκε ένας γάτος σε μια πόλη της Αθήνας, την Ηλιούπολη. Μεγαλώνοντας η μορφή του απέκτησε μία ιδιαιτερότητα, το κεφάλι του αναπτυσσόταν περισσότερο από το σώμα του. Περαστικοί τον κοιτούσαν με απορία, η γειτονιά τον φώναζε Κεφάλα. Στην αρχή γελούσε με τους επισκέπτες των δευτερολέπτων, όμως όσο τον προσπερνούσαν τόσο κι εκείνος πείσμωνε. Τα χρόνια πέρασαν και αποδέχθηκε την διαφορετικότητά του. Μέχρι που στα γεράματα το μεγάλο του κεφάλι συγκρούστηκε με αυτοκίνητο αφήνοντάς τον ετοιμοθάνατο. Νοσηλεύτηκε και αφού επέζησε και φιλοξενήθηκε μέχρι να αναρρώσει, εκεί ήταν που βρήκε την απάντηση στο ερώτημα που τόσα χρόνια τον βασάνιζε. Γιατί έχει τόσο μεγάλο κεφάλι; Κανένας γιατρός δε θα μπορούσε να το διαγνώσει, οι απαντήσεις αυτές δίνονται μόνο όταν κανείς κοπιάσει για τον άλλο.
Τελικά ήταν απ’τα ζώα που έκρυβε μέσα του απεριόριστη αγάπη, η καρδιά του δεν χωρούσε αυτό το καταιγιστικό συναίσθημα και ο οργανισμός του επέλεξε το κεφάλι του για να το φιλοξενήσει. Με την ελπίδα ότι θα το δει ο κόσμος και θα θελήσει να τον υιοθετήσει. Ο άνθρωπος όμως δεν τα βλέπει εύκολα αυτά, κάνουμε το αντίθετο απ’τον Κεφάλα, βάζουμε μυαλό στην καρδιά μας. Έτσι αυτό το υπέροχο πλάσμα έζησε σαν αδέσποτο για χρόνια, πείνασε, κόλλησε aids, απέκτησε άλλες χρόνιες ασθένειες και σχεδόν πέθανε από το χτύπημα. Με πολύ κόπο, όμως, κατάφερε να βρει την αγκαλιά που του άξιζε. Τώρα περνά κάθε στιγμή μέσα σε αυτή, εκεί νιώθει ασφάλεια και δίπλα του νιώθει και η οικογένειά του ευτυχία. Αγνή και γαλήνια ευτυχία, σαν αυτές που βλέπουμε στα παραμύθια. Και έτσι, ζήσαν αυτοί καλά
